Озонот бил користен и во Првата Светска Војна заради своите антибактериски и антифламаторни својства

Благородните дејства и големиот спектар на својства се поттикот за истражување и развивање на полето во кое озонот може да делува и да му помогне на секој човек.

Уште за време на Првата светска Војна (1914 – 1918 година) лекарите запознаени со антибактериските својства на озонот и го употребувале на заразените рани, исто така  откриле дека О3 не само што ја отстранил инфекцијата, туку имал и хемодинамички и антиинфламаторни својства. Неговата употреба се зголемила се со цел да се спасат поголем број на војници и да се намали стапката на ампутации. Со употребата од страна на воените доктори до 1920 година, озонот бил широко распространет во Европа и делови од Соединетите Американски држави. Во 1930те години швајцарскиот стоматолог др. Фиш го користел озонот во својата ординација и објавувал многу трудови за неговата употреба во стоматологијата.

Во 1940 г. германски лекар по име Ханс Волф напишал книга наречена „Медицински озон“ што се користи и денес. За време на Втората светска војна, доктор по име Роберт Мајер дозна како озонот се користи за Германците воени сили и го вклучи во неговата пракса со децении.